با شروع ماه محرم با استعانت از خداوند تصمیم به شروع بحث دیگری ده نام گناه شناسی گرفتیم تمام مطالب از کتاب گناه شناسی گرفته شده است

آثار گناه در روح و روان‏

تکرار گناه و مداومت آن موجب تیرگى و واژگونى قلب و مسخ انسان از حالت انسانیت به حالت درنده‏خویى و حیوان صفتى مى‏گردد، و نیز باعث گناهان بزرگتر مى‏شود.  به عنوان مثال: گنهکارى که براى اولین بار لب به شراب مى‏زند، چون مسلمان است، آشامیدن چند قطره از شراب براى او بسیار سخت است، ولى بار دوم کمى آسان مى‏شود و وقتى زیاد تکرار شد، آشامیدن چند لیوان از آن براى او از آب خوردن آسانتر مى‏گردد.  آرى! تداوم گناه حتى گناهان بزرگ را براى انسان آسان مى‏گرداند.  در قرآن آیات متعددى در این رابطه وجود دارد، از جمله:  «ثمَّ کانَ عاقِبةُ الَّذینَ اَساؤا السُوأى‏ اَنْ کَذَّبوا بِآیاتِ اللّه و کانوا بها یَستَهزِءُون»(419)  «سپس سرانجام کسانى که اعمال بد مرتکب شدند به جایى رسید که آیات خدا را تکذیب کردند و آن را به سخریه گرفتند.»  در تاریخ بسیار دیده شده که افرادى بر اثر تداوم گناه و طغیان کارشان به کفر و انکار حق و به مسخره گرفتن آن رسیده است، این‏ها از آثار شوم گناه است که دامنگیر گنهکار مى‏گردد، چنانکه مداومت بر کارهاى نیک و عبادات، موجب صفاى دل و نورانیت بیشتر روح و جان مى‏شود. در این باره به روایات زیر توجه کنید:  امام صادق علیه السلام فرمودند، پدرم مى‏فرمود:  «ما من شى‏ء اَفسَد لِلقَلب من خَطیئَةٍ اِنّ القَلب لَیُواقِع الخَطیئَةَ فما تَزالُ به حتّى تَغلبَ علیه فَیصیرُ اَعلاهُ اَسفَله»(420)  «چیزى بیشتر از گناه، قلب را فاسد نمى‏کند، قلب گناه مى‏کند و بر آن اصرار مى‏ورزد و در نتیجه سرنگون و وارونه مى‏گردد. و موعظه در آن اثر نمى‏نماید.»  امام کاظم علیه السلام مى‏فرماید:  «اذا اَذنَب الرّجُل خَرجَ فى قَلبه نُکتَةٌ سَوداء فاِن تابَ اِنمَحتْ و ان زاد زادتْ حتّى تَغلِب على قَلبه فَلا یُفلِح بَعدها ابداً»(421)  «وقتى که انسان گناه مى‏کند، در قلب او نقطه‏ى سیاهى پدید مى‏آید، اگر توبه کرد، آن نقطه پاک مى‏شود و اگر بر گناه خود افزود آن نقطه گسترده مى‏گردد به طورى که همه قلب او را فرامى‏گیرد و بعد از آن هرگز رستگار نمى‏شود.»  به طور کلى هرگونه نکبت و بلا، خواه روحى و خواه جسمى از گناه سرچشمه مى‏گیرد که امام باقر علیه السلام فرمود:  «و ما مِن نِکبَةٍ تُصیبُ العَبد الاّ بِذَنب» (422)  «هیچ نکبتى به بنده نرسد مگر به خاطر گناه.» 419) روم / 10. 420) کافى، ج‏2 ص‏268. 421) بحار، ج‏73 ص‏327، میزان الحکمة، ج‏3 ص‏464. 422) کافى، ج‏2 ص‏269.