سخن روز
«لمّا سُئلَ: ما بالُ القرآنِ لا یَزدادُ علَى النَّشرِ والدَّرسِ إلاّ غَضاضَةً؟: لأنَّ اللّهَ تبارکَ وتعالى لم یَجعَلْهُ لِزمانٍ دونَ زَمانٍ، ولا لِناسٍ دونَ ناسٍ، فهُو فی کلِّ زَمانٍ جَدیدٌ، وعِند کُلِّ قَومٍ غَضٌّ إلى یَومِ القِیامَةِ.»
از امامصادق علیهالسلام سؤال شد: چه سرّى است که قرآن هر چه بیشتر خوانده و بحث شود، برتازگىوطراوت آن افزوده مىشود؟ حضرت فرمود: چون خداوند تبارک و تعالى، آن را تنها براى زمانى خاص و مردمى خاصّ قرار ندادها ست. از این رو، در هر زمانى و براى هر مردمى، تا روز قیامت، تازه و باطراوت است. (بحار الأنوار/ج89 /ص15)
قرآن مجید در آیات نهم تا دوازدهم سورهى فصّلت، آفرینش زمین را در دو روز و کوهها و برکات و غذاها را در چهار روز و در پایان، آفرینش آسمانها را نیز در دو روز ذکر مىکند که مجموعاً هشت روز مىشود، در حالى که در آیات فراوانى از قرآن کریم، آفرینش آسمانها و زمین را مجموعاً در شش روز یا به تعبیر دیگر در شش دوران بیان شده است، در اینجا این سؤال مطرح است که جمع میان این آیات چگونه است؟
مفسران در پاسخ این سؤال دو راه انتخاب کردهاند:
الف - مشهور معتقد است که مراد از «أربعة أیّام» تتمهى چهار روز است. به این ترتیب که در دو روز اول از این چهار روز زمین آفریده شد و در دو روز بعد، سایر خصوصیات زمین، و خلقت آسمانها نیز در دو روز که مجموعاً شش روز (شش دوران) مىشود. طبق این تفسیر، آیه تقدیرى دارد به این صورت «و قدّر منها اقواتها فى تتمة أربعة أیام» و یا تعبیرى که در تفسیر کشاف آمده؛ «کلّ ذلک فى أربعة أیّام».
ب - تعداد کمى از مفسّران بر آنند که «أربعة أیام» مربوط به آغاز خلقت نیست، بلکه اشاره به فصول چهارگانهى سال است که مبدأ پیدایش ارزاق و پرورش مواد غذایى انسانها و حیوانات است. حدیثى نیز به این مضمون در تفسیر على بن ابراهیم آمده است.(152
